Mike Tyson: ' Het boksen heeft een slecht mens van mij gemaakt.'

Mike Tyson, je hebt je autobiografische boek Ambitie! opgedragen aan jeeerste boks- en levensleermeester Cus D’Amato. Het verhaal klinkt klassiek: een wat oudere bokstrainer ontmoet een dertienjarig straatschoffie en maakt hem een van de beste boksers ter wereld. Heb je je vaak afgevraagd hoe je leven eruit had gezien als je Cus niet had ontmoet?

Dan was ik waarschijnlijk lid geworden van een straatbende. Ik denk niet dat ik de twintig dan had gehaald. Cus heeft me echt gered. Hij was niet alleen mijn trainer, maar hij was ook de vader die ik nooit heb gehad. Voordat ik hem ontmoette had ik een zwaar minderwaardigheidscomplex. Cus zei tegen me dat ik beter was dan alle anderen. Hij zei elke keer weer: ‘Je bent een God!’ Die motivatie had ik nodig. Dat was zijn tactiek om mij te verder te brengen. 

 

Je beschrijft in je boek ook dat hij je altijd roem en geld in het vooruitzicht heeft gesteld om je te motiveren om de top te bereiken.

Tot mijn eerste professionele gevechten leefde ik in armoede. Ik was zestien toen mijn moeder overleed en had toen niet eens geld om een kist voor haar te kopen. Na haar begrafenis ben ik losgelagen. Ik ging inbreken. Cus wist hoe hij me moest temperen als ik weer in de verleiding kwam om rotzooi te trappen. We dagdroomden dan samen dat we genoeg geld hadden om een villa te kopen en dat iedereen dan met open mond naar ons zou kijken. 

Dat is er nooit van gekomen. Hij stierf in 1985 op 77-jarige leeftijd, zonder jou ooit kampioen te zien worden. Klopt het dat hij niet alleen je opkomst heeft voorspeld, maar ook je ondergang heeft voorzien – zoals je faillissement in 2003?

Ja, dat klopt. Na mijn tweede scheiding had ik plotseling meer dan dertig miljoen dollar schuld. Ik had in al die jaren ruim driehonderd miljoen dollar over de balk gesmeten en er was niets meer over. In 2003 moest ik daarom mijn faillissement aanvragen. Ik was compleet bankroet, maar toen kreeg ik ineens een rendement van een kwart miljoen dollar op mijn rekening gestort van een investering die Cus vlak voor zijn dood, met zijn laatste vijfhonderd dollar had gedaan. “Voor het geval die jongen het niet gaat redden.” Ik barstte in tranen uit. Ik had alles in mijn leven verknald, maar hij had dat al voorzien, en zelfs na zijn dood zorgde hij nog voor mij. Dat gaf mij weer hoop voor de toekomst en heeft me weer op de goede weg gezet.

Met alle respect, maar je faillissement is even legendarisch als je bokscarrière. Bijna geen enkele andere sporter heeft zo met geld gesmeten als jij. In je villa met dierentuinvergunning hield je een tijger en je wagenpark bestond uit meer dan zestig auto’s. Heb je er spijt van hoe je met dat geld omgesprongen bent?

Wat ik allemaal heb beleefd is onvergelijkbaar. Ik denk dat niemand zo heeft geleefd als ik. In die vijftig jaar heb ik misschien wel tien levens geleefd. Ik heb mijn geld uitgegeven aan auto’s, prostituees, villa’s en sieraden – alsof er geen morgen bestond. Toch heb ik daar geen spijt van. Ik wist gewoon niet beter. Ik was jong, dom en steenrijk.

Verder lezen? Koop dan Playboy januari of lees verder op Blendle.